Στάση προς τη Μόνωση και Ικανότητα να Είναι Κανείς Μόνος στη Μέση και Ύστερη Παιδική Ηλικία

Ονοματεπώνυμο Συγγραφέα/ων: Evangelia P. Galanaki
Ιδιότητα: Καθηγητής Πανεπιστημίου
DOI: 

Τίτλος της Εργασίας: Στάση προς τη Μόνωση και Ικανότητα να Είναι Κανείς Μόνος στη Μέση και Ύστερη Παιδική Ηλικία

Λέξεις Κλειδιά: στάση προς τη μόνωση, ικανότητα να είναι κανείς μόνος, μέση και ύστερη παιδική ηλικία.

Περίληψη: Μολονότι η μοναξιά των παιδιών και των εφήβων έχει γίνει αντικείμενο
συστηματικής έρευνας διεθνώς, παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη η στάση
απέναντι στη μόνωση και η ικανότητα να είναι κανείς μόνος στη μέση και ύστερη
παιδική ηλικία. Για την εξέταση του θέματος αυτού δόθηκαν σε 136 μαθητές Δ ́ και
ΣΤ ́ δημοτικού το Ερωτηματολόγιο για την Ικανότητα να Είναι Κανείς Μόνος (Berlin,
1990) και οι υποκλίμακες Αρνητική Στάση Προς τη Μόνωση και Θετική Στάση προς τη
Μόνωση της Louvain Κλίμακας Μοναξιάς και Μόνωσης για Παιδιά και Εφήβους
(Marcoen & Goossens, 1993) (Έρευνα 1). Επίσης, δόθηκαν σε 108 μαθητές Δ ́ και Στ ́
δημοτικού ένα έργο συμπλήρωσης ελλιπών προτάσεων (Coleman, 1974), που αξιολογεί
τα συναισθήματα του παιδιού για τη μόνωση και τρεις ερωτήσεις που αξιολογούν την
ικανότητα να διακρίνει κανείς τη μόνωση από τη μοναξιά (Galanaki, 2004) (Έρευνα 2).
Οι συμμετέχοντες προέρχονταν από δημοτικά σχολεία της Αθήνας. Τα ευρήματα
έδειξαν ότι, από τη μέση έως την ύστερη παιδική ηλικία, μειώνεται η αρνητική στάση
προς τη μόνωση και αυξάνεται η ικανότητα των παιδιών να κατανοούν ότι η μοναξιά
βιώνεται και με την παρουσία άλλων. Η ικανότητα να είναι κανείς μόνος και η θετική
στάση προς τη μόνωση δεν εμφάνιζαν στατιστικά σημαντικές διαφορές ως προς την
ηλικία. Ήδη στη μέση παιδική ηλικία υπήρχε η κατανόηση ότι η μόνωση μπορεί να
υπάρχει χωρίς τη μοναξιά, όχι όμως και η κατανόηση ότι η μοναξιά προκύπτει και με
την παρουσία άλλων. Προέκυψαν, επίσης, δεδομένα που υποστηρίζουν την αμφιθυμική
στάση των παιδιών προς τη μόνωση. Δεν βρέθηκαν διαφορές φύλου. Τα ευρήματα
συζητούνται με αναφορά στην υπάρχουσα ερευνητική βιβλιογραφία για την κατανόηση
και την εμπειρία της μόνωσης και διατυπώνονται προτάσεις για περαιτέρω έρευνα.

Keywords: attitude toward aloneness, ability to be alone, middle and late childhood.

Abstract: Although the painful experience of loneliness has been largely investigated,
attitude toward aloneness and ability to be alone during middle and late childhood
remains a highly neglected research issue. The Ability to Be Alone Questionnaire
(Berlin, 1990), and the Aversion to Aloneness and Affinity for Aloneness subscales of
the Loneliness and Aloneness Scale for Children and Adolescents (Marcoen &
Goossens, 1993) were used with 136 fourth and sixth graders (Study 1); also, a sentence
completion task assessing feelings about aloneness (Coleman, 1974), and three
questions assessing the ability to differentiate between aloneness and loneliness
(Galanaki, 2004) (Study 2) were used with 108 fourth and sixth graders. All participants
came from primary schools of Athens, Greece. Results showed a decrease from middle
to late childhood in children’s aversion to aloneness, and an increase in their capacity to
understand that loneliness may be experienced even in the presence of others. Ability to
be alone and affinity for aloneness did not show any statistically significant increase
with age. The majority of fourth graders were able to understand that “alone” does not
necessarily means “lonely”, but had difficulties in accepting the state “feeling lonely
even in the presence of others”. Empirical support for an ambivalent attitude toward
aloneness during both these age periods also emerged. Gender differences were not
found. Findings are discussed in the framework of the existing research on children’s
understanding and experience of aloneness and solitude, and suggestions for future
research are made.

Κατεβάστε την εργασία: